Ook mijn oudste zoon, Jort, kreeg vorig jaar de diagnose ADHD. Waar we bij Bart al heel snel zagen dat hij ‘anders’ was, is dat ons bij Jort nooit opgevallen. Soms voel ik me daar schuldig over.

Jort is een typische puber en we hebben het thuis gezellig, maar als ik nu zie hoe Bart zijn diagnose hem geholpen heeft, vraag ik me soms wel eens af of ik Jort niet tekort gedaan heb. Daarom deze brief aan mijn oudste zoon.

Lieve Jij,

Drie jaar geleden kreeg Bart de diagnose ADHD.

Om jou, en je broer en zus, te laten begrijpen wat dit inhield, hebben we samen met jullie een gesprek gehad met de psychologen van Bart.

Niet lang daarna riep jij ook vaak ‘mama, ik wil ook een ADHD’, of ‘mama, ik denk dat ik ook ADHD heb’. Kinderen in mijn klas vinden me druk, ik vind het moeilijk om stil te zitten en ik kan me niet concentreren’.

Waarom heb ik toen niet naar je geluisterd?

Nu drie jaar later en een aantal onderzoeken verder, heb ook jij de diagnose ADHD. Had ik de afgelopen jaren makkelijker kunnen maken voor jou, door destijds al naar je te luisteren? Zijn er altijd al signalen geweest?

Waren de signalen er al toen je klein was?

Heb ik je wel eens verteld over het moment dat je naar de kleuterschool ging?

Mama sprak daar vaak met jou over. ‘Als je vier bent ga je naar school, dan word je op vrijdag vier en ga je maandag naar de juf’. De wendagen op school vond jij vreselijk, huilend liet ik je achter bij de juf, wat vond ik dat moeilijk. Je laatste dag op de peuterspeelzaal, de dag dat je afscheid nam van de kinderen en de leidsters, kwam ik je ophalen. Heel triomfantelijk zij je, ‘mama, nu ben ik vier, nu pas ga ik naar school’. Jouw kleine brein had die dag geregistreerd, en een ander moment klopte in jouw kleine hoofdje duidelijk niet.

Weet je zelf nog dat je graag met autootjes speelde, je ging hier helemaal in op. De wereld kon vergaan om jou heen, jij was bezig met je auto’s. Je wist ook alle merken en liet dat aan iedereen weten.

Jouw sterke wil kwam al naar voren toen je nog maar een kleine jongen was, dat kwam onder andere naar voren elke dag bij het aankleden. Jij bepaalde zelf wat je aan zou trekken. Ik kwam op een dag in je kamer en jij had al je kleding uitgespreid over de grond, t-shirts in een rij en de broeken erbij. Vervolgens koos je jouw outfit voor de dag, en niemand kon je vertellen dat je iets anders aan moest trekken. Wij noemden jou ook vaak kruimeltje want zo liep je er ook bij. En dat is nog steeds zo, jij bepaalt het zelf. Een broek moet een bepaald model hebben en elk kledingstuk moet precies goed zitten, anders draag je het gewoon niet.

Spannende gebeurtenissen trek jij je enorm aan. Zoals die keer dat Bart zijn amandelen moest knippen. Jij was een superlief voor hem, voor de operatie en ook daarna. Omdat papa en mama de hele dag in het ziekenhuis zouden zitten, ging jij met een lieve vriendin van mij mee. Ook jouw juf had ik geïnformeerd over deze spannende gebeurtenis in ons gezin. ‘s Avonds kwam jij ziek thuis. Van je juf kreeg ik te horen dat je overdag in de klas ziek was geweest en had geslapen aan je tafeltje, en bij mijn vriendin thuis was je ook niet lekker. Jij vond het zo spannend en zielig voor Bart dat je er zelf ook ziek van werd.

Ook de overgang naar de middelbare school, nu drie jaar geleden, vond jij heel erg spannend. De hele zomervakantie heb je daar niks van laten merken, en op de dag zelf liep jij stoer naar de bus. Maar na een week, toen ook het huiswerk op gang kwam, lag jij elke avond huilend, trillend en zwetend op de bank. ‘Mama blijf bij me’, zij je. Wat werd ik hier verdrietig van en wat voelde ik me machteloos.

Als ik de film van jouw leven afspeel in mijn hoofd dan waren de symptomen er al. Je raakt altijd alles kwijt, je hebt je nooit kunnen concentreren en was en bent nog steeds een eeuwige stuiterbal.

Jouw leven met ADHD

Nog steeds weet jij heel goed wat je wil. Je hebt (nu nog) een duidelijk beeld van wat je wilt worden, je hebt een uitgesproken mening over de dingen die je wil doen, en ook over de dingen die je zeker niet wilt doen.

Na je diagnose en je medicatieafspraken hopen we samen dat alles om ons heen rustiger wordt. Dat jij je beter kan concentreren, dat je de rust vindt in de klas tijdens de lessen, en dat het wat rustiger is in je hoofd zodat je niet zomaar ineens rare woorden roept in een stil klaslokaal.

Dat we meer met elkaar praten in plaats van tegen elkaar te mopperen, dat we lol kunnen maken en dat we samen kunnen genieten van de dingen die we leuk vinden.

Blijf maar net zo leuk als nu

Jij bent altijd al lief, sociaal en behulpzaam geweest, je wil altijd alles weten en bent super nieuwsgierig. Dat met je eigenwijze en sterke wil, maakt jou een ontzettend leuk joch.

Blijf zo leuk als je nu bent, en laat niemand je gek maken, want jij mag er wezen.

Wil jij zelf je persoonlijke ervaringen delen en publiceren op mijnkindheeftadhd.nl, neem dan contact met mij op.